Zoals gebruikelijk lag de spin Anansi op zijn luie rug te niksen, maar op die manier knorde zijn maag al gauw van de honger, omdat hij nergens - ook thuis niet - eten kreeg. "Het zal wel gauw weer beter met me gaan," meende hij hoopvol.

Op een middag ging hij het bos in. Omdat hij van de honger bijna niet uit zijn ogen kon kijken, lette hij niet op waar de weg hem bracht, totdat hij opeens een heerlijke braadgeur rook en een vuurtje zag vlammen. Met vuur had hij onaangename ervaringen gehad en daarom bleef Anansi er maar een beetje uit de buurt. Maar na verloop van tijd sloop hij heel voorzichtig dichterbij en wat zag hij?

Bij het vuur zat de Dood en draaide een spit met vlees boven de vlammen en klapperde lustig met al zijn botten.

Ieder ander was beslist met een grote boog om de Dood heen gelopen - want wie hij maar aansprak viel ter plaatse dood neer. Anansi riep echter "Geef mij ook een stuk vlees, lieve Dood." De Dood antwoordde niet. De spin dacht niet lang meer, pakte het hele stuk vlees en maakte dat hij weg kwam.

Toen hij thuis kwam en gegeten had, vertelde hij zij vrouw Takuma welke poets hij de Dood gebakken had.

"Laat hem met rust!" zei Takuma, "als de Dood een woord zegt, ben je er geweest."

"Ach, de Dood is even dom als alle anderen," sprak Anansi tegen. "Morgen ga ik weer het bos in en haal ik een stuk vlees dat nog groter is."

En zo deed hij dan ook. Ja, Anansi de spin pakte deze keer het vlees zonder een woord te zeggen en hij haastte zich niet eens om weg te komen, zo zeker was hij van zich zelf geworden.

Thuis zei Takuma: "Ga niet voor de derde keer het bos in! Als je echter niet naar me wilt luisteren en het toch probeert, gooi dan de Dood, als hij je wil vangen, een handvol as in zijn gezicht..."

De spin dacht een tijdje na over Takuma's woorden, maar hij had geen rust. Ook de derde dag stal hij het vlees van de Dood, maar deze keer greep de Dood naar hem! Tot zijn geluk herinnerde hij zich de raad van zijn vrouw op tijd. Met volle kracht gooide Anansi de Dood een handvol as in de mond. Voordat de Dood een woord had kunnen spreken had hij zijn mond vol as, en voordat hij de as weer had uitgespuwd, was Anansi al lang thuis. Hij pronkte met zijn moed, hoewel hij zich toch niet helemaal prettig voelde na zijn avontuur.