De feestdagen markeerden oorspronkelijk in China de rustpauzen na de seizoenen voor ploegen, wieden en oogsten.

Het Chinese Nieuwjaar valt op een tijdstip dat de werkzaamheden op het land vanwege de winter stil liggen. Het Lantaarnfeest is het slot van de Nieuwjaarsvakantie. Het Gravenfeest ligt tussen het ploegen in de lente en het wieden in de zomer. Het Drakenbootfeest vindt plaats na de eerste oogst. Het Hellefeest ligt in het hartje van de zomer, wanneer het te heet is om op het land te werken. Het Midherfstfeest bij de late oogst van het jaar. Het Feest van de Winterzonnewende is op het hoogtepunt van de winter, en de laatste maand van het maanjaar staat in het teken van de voorbereiding van het Nieuwjaarsfeest.

Naast de seizoensgebonden feesten kennen de Chinezen ook feesten van puur spirituele of religieuze aard. Te denken valt aan verjaardagen of offerdagen van geesten en goden, of aan verjaardagen of verlichtingsdagen van Boeddha's en boeddhistische 'heiligen', bodhisattva's. Deze feesten komen voort uit de traditie van vrees en respect voor geesten en goden, maar geven ook uitdrukking aan de eerbied en dankbaarheid jegens de voorouders. De feesten zijn gebaseerd op de Chinese beschouwingen van de natuur (in alle bergen en wateren huizen geesten) en van de kosmos (de wereld bestaat niet alleen uit mensen en dieren, maar ook uit geesten en goden).