Wereld Feesten Almanak

Herdenking van de machtsovername van september 1962 in Noord-Jemen door Generaal Abdullah as-Sallal, lid van de Club van Vrije Officieren.

De afgezette imam/koning Muhammad al-Badr werd verdreven naar het berggebied. Abdullah as-Sallal werd Voorzitter van de Revolutionaire Commando Raad en daarmee president van de nieuw uitgeroepen Jemenitische Arabische Republiek. De republiek werd onmiddellijk erkend door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie en Jemen verkreeg een zetel in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.

Halverwege de jaren tachtig verbeterden de betrekkingen tussen Noord-Jemen en Zuid-Jemen, omdat in dat laatste land de gematigde socialist Haider Abu Bakr al-Attas aan de macht was gekomen.

Op 22 mei 1990 vond er een vereniging plaats tussen de Arabische Republiek (Noord-)Jemen en de Democratische Volksrepubliek (Zuid-)Jemen. Saleh werd voorzitter van een Republikeinse Raad, terwijl de voormalige Zuid-Jeminitische leider al-Attas premier werd. De nieuwe republiek kreeg de naam Arabische Republiek Jemen.

Beknopte geschiedenis
In het pre-islamitische tijdperk bevond zich op de zuidpunt van het Arabische schiereiland een hoogontwikkelde beschaving. Naast geïrrigeerde landbouw, droeg handel (o.a. wierook) bij tot de grote rijkdom in deze streek. Het gezag in dit gebied werd afwisselend uitgeoefend door een groot aantal kleine en grote vorstendommen. De eerste contacten met Europa werden gelegd met de komst van Portugese handelslieden in de 17e eeuw. Al snel vonden ook Nederlandse en Britse schepen hun weg naar de handelssteden Mocha en Aden om koffie en textiel te kopen. Uiteindelijk zou de Britse aanwezigheid in Zuid-Jemen en de Ottomaanse heerschappij over het noorden leiden tot het ontstaan van de aparte identiteiten van beide gebieden.

Zuid-Jemen was voor de Britten van strategisch belang op de handelsroute met India. Na een periode waarin Groot-Brittannië vooral een protectionistische rol vervulde, werd in 1839 de havenstad Aden veroverd en werd de Engelse invloed geleidelijk uitgebreid. Een serie nationalistische opstanden maakte in 1967 een einde aan het Britse gezag en in 1969 werd de Volksdemocratische Republiek Jemen (PDRY) uitgeroepen. Na twee gewapende conflicten met Noord-Jemen (1972 en 1979) en strijd tussen diverse marxistische facties in Aden kwam in 1979 de Yemeni Socialist Party (YSP) aan de macht. Na nieuwe gewelddadige onlusten en een economische recessie begon de YSP halverwege de jaren tachtig aan te sturen op eenwording met het noorden.

Noord-Jemen kende eeuwenlang een conservatieve islamitische bestuursvorm waarin sji'ietische imams als nationale vorsten heersten. Tussen 1919 en 1962 was Noord-Jemen een koninkrijk. Een staatsgreep door hervormingsgezinde jonge officieren maakte hier echter een einde aan. De periode die hierop volgde werd gekenmerkt door strijd tussen royalisten, conservatieve religieuze groepen en republikeinen. In 1978 kregen de republikeinen de overhand en Ali Abdullah Saleh werd benoemd tot president van de Arabische Republiek Jemen. Nadat hij zijn machtspositie had geconsolideerd, raakte hij geïnteresseerd in de hereniging van Jemen.

In mei 1990 gingen Noord- en Zuid-Jemen op in de Republiek Jemen onder leiding van Saleh. Na de eenwording kreeg het land te maken met een moeilijk proces van natievorming. Het werd bovendien economisch gestraft door de internationale gemeenschap vanwege zijn opstelling tijdens de Eerste Golfoorlog. Jemen zat op dat moment als tijdelijk lid in de VN Veiligheidsraad en onthield zich van stemming over Veiligheidsresolutie 687, waarin de internationale gemeenschap de inval van Irak in Koeweit veroordeelde. Tijdens de Golfoorlog van 2003 koos Jemen ervoor zich expliciet bij de internationale gemeenschap aan te sluiten.

De slechte economische situatie leidde tot binnenlandse onlusten en uiteindelijk tot een korte burgeroorlog in 1994. Door de overwinning van het noorden werd de door het zuiden beoogde afscheiding voorkomen.