Op een keer kwam de nachtegaal bij haar zuster de tortelduif en zei: "Zeg, zusje, zullen wij eens een hele nacht opblijven en naar al de geluiden luisteren, die we dan zullen horen. We moeten dan eens proberen al die geluiden na te doen. En de volgende morgen zullen we dan laten horen, wie van ons beiden het meest heeft geleerd."

De tortelduif vond dat een uitstekend idee en ze spraken af de volgende nacht allebei op te blijven.

De nachtegaal luisterde de hele nacht door oplettend naar al de geluiden die ze hoorde: een schaapherder die op zijn fluit speelde, het blaffen van honden in een naburig dorp, blatende lammetjes buiten op de wei, het suizen van de wind door de bomen en nog veel meer. Wel twaalf verschillende geluiden hoorde de nachtegaal en die probeerde ze allemaal zo goed mogelijk na te doen.

Nu moet je weten, dat haar zuster de tortelduif van nature een beetje lui was en 's avonds altijd zo gauw mogelijk in haar warme nest kroop om te slapen. Zij had dan ook de allergrootste moeite om die nacht wakker te blijven. Telkens en telkens vielen haar ogen dicht en tenslotte sukkelde ze helemaal in slaap. Pas de volgende morgen, vlak voor de ochtendschemering, werd ze weer wakker. Toen herinnerde ze zich echter de afspraak die ze met haar zuster de nachtegaal had en ze probeerde nog vlug wat nachtgeluiden op te vangen om na te doen. Daar kwam een man aan, die zijn paarden naar het veld dreef en maar steeds 'trrr, trrr, trrr' riep.

De duif probeerde dat geluid gauw na te doen: "Trrr, trrr, trrr." Maar daar kwam de zon boven de horizon gluren en de nacht was voorbij.

Toen kwam ook de nachtegaal aangevlogen om te laten horen wat zij die nacht allemaal had geleerd.

De nachtegaal kwam het eerst aan de beurt en begon een lied te zingen van alles wat zij in de loop van de nacht had gehoord. Zó mooi, dat alle dieren in de omgeving naderbij kwamen om te luisteren wie daar toch zo wonderlijk mooi zong. En toen ze uitgezongen was, waren alle dieren stil van bewondering voor het prachtige lied dat de nachtegaal gezongen had.

Toen kwam de beurt aan de duif. Maar die werd helemaal rood van verlegenheid, omdat zij gedurende de hele nacht maar één geluidje had geleerd: "Trrr, trrr, trrr."

"Is dat alles!" riepen alle dieren en overal klonk gelach op om dat ene geluid dat de duif maar kon voortbrengen.

En zo is dat nog altijd tot op de dag van heden toe. De nachtegaal kan een prachtig lied zingen, waarmee zij 's avonds al begint en dat voortduurt tot de volgende ochtend toe.

Maar de duif kan alleen maar dat ene geluid laten horen, dat ze nog net op het allerlaatste ogenblik van die nacht had kunnen leren: "Trrr, trrr, trrr..."